Tweede en derde week

Habari ya asubuhi! (goedemorgen!)

Morgen ben ik al weer op de helft, dus het leek me wel weer eens tijd voor een update. De tijd vliegt hier, net als een aantal enorme kamikazevlinders/wespen die af en toe ons hostel in sneaken en waarvan we er zojuist weer een heldhaftig hebben gevangen. Inclusief gillen, wegrennen, terugkomen omdat ie nog leeft, verschillende vangpogingen met een waterbak uit de douche en deze bak met vlinder en al naar buiten schuiven en er laten staan tot de volgende dag. Zo, daar zijn we ook weer vanaf.

Inmiddels ben ik best wel gewend hier en kijk ik overal minder van op. Onze dagelijkse gang naar het ziekenhuis is normaal geworden: drie mzungu's in witte jas en op witte klompen wandelen over een zandpaadje, iedereen die we tegenkomen groeten we netjes 'habari', zwaaien naar schoolgaande kinderen in uniform, lopen over rotsen langs struiken met kippen en geiten, dan komen we bij het leprahek waar Sam (Shikamoo Sam! Hij heeft lepra gehad dus mist een been en al zijn vingers, waarschijnlijk ook zijn tenen van zijn andere voet, loopt met krukken en hij heeft twee ontstoken ogen omdat hij niet meer kan knipperen, hij woont in de leprosyward) ons altijd groet, en hop door naar de morning report. Daarna ga ik door naar de maternityward, waar het altijd een verrassing is wat er allemaal ligt en gaat gebeuren. Meestal staan er tussen de zes en acht studenten naar iemands dossier te staren en vullen alles supervolledig in, maar niemand let echt op de patiënten. Zo heb ik afgelopen weken twee keer een bevalling gedaan bij iemand die nog op de labourroom lag maar iedereen was te sloom om haar mee te nemen naar de deliveryroom. Een Mama besloot dat toen het hoofd geboren was haar taak erop zat en weigerde verder te persen: je trekt hem er maar uit, ik ben moe (vrij vertaald uit het swahili, zoiets moet het zijn geweest). Ze kreeg een paar ferme tikken (echt waar!!!) van de nurse en toen werd er een huilende baby geboren. Altijd weer een mooi moment, maar iets minder mooi voor mijn rug...

Veel gezonde baby's de afgelopen dagen, maar helaas ook teveel ongezonde en dode baby's. Ik bespaar jullie de details, maar het is vreselijk moeilijk om te zien. Vooral als het twee dagen achter elkaar zo gaat, dan zakt de moed je in de schoenen. We doen wat we kunnen, maar dat is hier helaas heel weinig. Als er dan ook nog een zuster aan die baby gaat rommelen en zegt: why don't you wake up mtoto (baby)?, terwijl deze mtoto niet slaapt maar langzaam aan het doodgaan is, is dat naar. Daarna: we pray for God, he will help us.p

Inmiddels ook twee keer op outreach geweest: met de 'ambulance' gevuld met daktari, nursi, twee mzungu's en veel medicijnen naar een gebied waarvandaan mensen moeilijk naar het ziekenhuis kunnen komen. Eerste outreach was HIV/aids: iedereen die seropositief is, weet dat op die betreffende dag het ziekenhuispersoneel komt. Rond de honderdvijftig Tanzanianen uit dat dorp komen hun (gratis!) medicatie halen en zien een dokter om te vertellen of ze klachten hebben. Iedereen heeft zijn eigen dossier, dus het lijkt zowaar nog ergens op. Sommigen moeten bloed laten prikken, dus dat kunnen wij mooi doen. Beetje eng de eerste keer omdat je absoluut zeker weet dat deze mensen HIV hebben, maar we komen ongeschonden uit de strijd. Aan het einde van de ochtend helaas ook nog drie nieuw ontdekte mensen met deze nare ziekte: op dagen dat het ziekenhuis hier komt, kan iedereen zich ook gratis laten testen. Condooms schijnen ook gratis te worden verstrekt door de overheid, maar 'most people they just don't like the condoms you know'...tja, blijkbaar gaat het zo.

Vandaag een lange dag gehad met om te beginnen een normale bevalling en gezonde baby, en vervolgens outreach #2: kinderen vaccineren en zwangeren controleren. Ook hier weer goede dingen kunnen verrichten! Vertrokken om 11.15, toevallig was er plek in de auto en hadden wij even niet veel te doen. We komen aan bij de 'ofisi' maar iemand is een sleutel van iets vergeten. Wat dat is, weet niemand, maar we kunnen in ieder geval niet werken zo. Dus rijden we naar een dorpje verderop, 'to explore the area'. Langs de kust van lake Victoria stappen we uit, lopen over het strand waar men aan het vissen is en de chauffeur koopt een van de twee vissen die deze mensen met veel moeite hebben weten te vangen. Die wordt levend op de achterbank gegooid en we rijden weer terug, zwaaiend naar alle kinderen die gillen en schreeuwen 'mzuuunguuuu'. Ineens schijnt de desbetreffende sleutel er wel te zijn, en we kunnen aan het werk. 1,5 uur, 30 kinderen en vaccinaties verder, rijden we weer terug. Die middag nog geholpen met een vrouw met een miskraam; gebeurt hier ook veel en soms door de vrouw zelf geïnduceerd met kruiden en bepaalde bladeren, maar niemand durft dat te zeggen omdat het illegaal is om abortus te plegen. Einde van de middag afgesloten met een succesvolle 'resuscitation' (beademing) van een pasgeboren baby die niet ademde. Na een paar minuten kleurde hij bij en na een halfuur huilde hij eindelijk. Pfieuw!

Naast ziekenhuiswerk vermaken we ons hier uiteraard nogal goed: dagelijks 30 graden, grote achtertuin met voetballende kinderen die tekeningen maken, geiten, kaartspel 'aanleggen' met gebroken tandenstokers (moet eigenlijk met snoep maar dat is hier niet), kilimanjarobier, trips naar Musoma in een dalla-dalla, fanta pineapple, 30 day abchallenge sinds vier dagen, pannenkoekenontbijt, het megaspannende spel 'hippe kippen', safaribier, wednesdaynight bonfirenight, the Box Africa, foodmarket en ga zo maar door. Dit weekend gaan we er weer op uit met een paar Amerikanen en een half Thaise Nieuw-Zeelander (hem noemen ze 'Chinese' in plaats van mzungu). 3,5 uur rijden naar het bruisende Musoma! Ze hebben er in ieder geval een ATM; de dichtstbijzijnde vanuit Shirati.

Het is toch weer een lang verhaal geworden, maar ik wil afsluiten met een paar (het zijn er al minder..) dingen waar ik me over heb verbaasd:
- er staat een hek om het ziekenhuis wat op slot zit zodat patiënten niet weg kunnen lopen zonder te betalen (schijnt vaak te gebeuren)
- de drie buurjongens kunnen zich uren vermaken met een zelfgemaakte voetbal van plastic zakken en touw
- onze mama koopt een levende kip in een tas op de markt en draait deze zijn nek om in onze voortuin, 's avonds chipati (wraps) met dus kip
- nursing students schrijven hun eigen naam op in het dossier van een bevallende vrouw onder 'delivered by' terwijl ze niets hebben gedaan en ik onder het bloed zit ; zij moeten een bepaald aantal bevallingen per jaar op hun naam kunnen zetten om door te mogen met de opleiding. Ja precies ja, dat is de juiste manier.
- vaak zijn doodnormale antibiotica, pijnstillers of andere benodigdheden 'out of stock', laatst nog een poliovaccin voor een kind: yes it's always out of stock. Maar er is in ieder geval een soort vaccinatieprogramma voor kinderen!
- vrouwen lopen hier met een bak vol spullen boven op hun hoofd en kunnen dan ook nog rond kijken en zwaaien, balance is everything.

Verder ben ik druk bezig om spullen te kopen in een stad hier niet ver vandaan (7-8 uur reizen) met het geld wat ik heb kunnen inzamelen dankzij jullie donaties! Ben benieuwd of het deze week gaat lukken. Er werd vandaag bij morning report voor me geklapt, woehoe! Eerst zien, dan geloven..denk ik maar.

Badaaye! (tot later!)